Wanneer nemen universiteiten hun verantwoordelijkheid? Schrijft Paulien Kreutzer eigenaar van onderzoeksbureau OneTwentyone, gespecialiseerd in onderzoek met kinderen en jongeren

Diverse media berichtten vorige week over de stijging van het aantal jonge werkzoekenden het afgelopen jaar. Ook onder hoogopgeleiden loopt de jeugdwerkloosheid in Nederland snel op. De tijd dat jongeren met een diploma via een rode loper bij een werkgever werden binnengehaald is echt al een tijd geleden. En of dat ooit weer zo zal zijn, is de vraag. Jongeren kiezen voor bijbaantjes onder hun niveau, doen onbetaalde stages, gaan een extra studie doen of op wereldreis. Niet helemaal wat ze verwacht hadden.

Ik mis in de zinvolle (maatschappelijke) discussie over jeugdwerkloosheid een belangrijke partij: de universiteiten. Na jaren van het ontwikkelen van nieuwe studies, niche-vakrichtingen en mooi klinkende opleidingen zouden zij zich toch ergens verantwoordelijk moeten voelen voor al die gedesillusioneerde jongeren. Voor jongeren die jarenlang gestudeerd hebben voor een vak waarin amper mensen nodig zijn. Ook deze jongeren hebben jarenlang gehoord dat als je je best doet je echt een goede baan vindt. Een diploma en motivatie is niet meer genoeg.

Ondernemen is fantastisch. Ik weet het uit eigen ervaring. Maar de noodzaak jezelf en je kwaliteiten niet alleen te kennen, maar ook te kunnen inzetten en over te brengen aan anderen zijn vereisten. Een waardevol netwerk is nodig. Dat zijn, naast natuurlijk drive en vakinhoudelijke kennis, noodzakelijke eigenschappen. En dat leer je niet op de universiteit.

Ik ben het eens met wat Ernst-Jan Pfauth schrijft in ‘Verbeter de wereld, begin een bedrijf’ op 22 februari in nrc.next. Dat onze generatie niet de schuld bij de ‘hogere instanties’ legt en er het beste van maakt. Dat is bewonderingswaardig én terecht! Maar die ‘hogere instanties’ hebben toch zelf ook oren en ogen? Hoe en wanneer gaan de universiteiten hierin hun verantwoordelijkheid nemen?